Ik was totaal vergeten dat ik dit boek wilde lezen. Blijkbaar was ik ergens aan het grasduinen en was ik door de titel aangetrokken. Een recensie met de merkwaardige kop: “Er gebeurt niets in deze Noorse verhalen en eigenlijk toch heel veel”. Dat wekt je belangstelling op, maar niet voldoende om het geheugen blijvend te triggeren. Ik had er niet meer aan gedacht, totdat de bevestiging in de mail binnenkwam dat het voor mij klaarlag.
Want hoe kies je eigenlijk je volgende boek? Aan welke criteria moet het voldoen, wil ik voor een boek kiezen? Dat is best wel een kunst en het gebeurt aan de hand van heel wat niet doordachte vooronderstellingen. Maar toch zijn wat eenvoudige criteria te vinden. Voor mij telt de presentatie van een boek altijd mee. Kleur, afbeeldingen, lettertype; de presentatie nodigt uit om een boek te pakken wat in mijn voorkeursgenre ligt, of niet. De titel geeft een globale indruk van het thema. Als ik het eenmaal pak, lees ik de eerste pagina om te kijken of de schrijfstijl me aanspreekt. Als ik een boek kies, is het doorgaans een goede keus.
Wanneer je niet in de boekhandel bent, moet je het weer op een andere manier aanpakken. Dan is de mening van de recensent een goede aanwijzing. Het moet voldoende worden aangeprezen en boek en thema moeten binnen de reikwijdte van mijn belangstelling liggen. Dit boek koos ik onder andere, omdat de schrijfster een Noorse prijswinnares is. Locatie, onderwerp en gewaardeerde literaire kwaliteiten gaven dus de doorslag om in dit verhaal te duiken.
Het lezen van literatuur doe ik vooral omdat ik kan genieten van verhalen. Je maakt kennis met een nieuwe wereld. Er ontwikkelt zich een relatie tussen personen. Je belangstelling wordt vastgehouden door de stijl, het plot, de betrokkenheid om datgene wat geschreven wordt.
Dit boek zou ik willen typeren als een verstilde roman. Het gaat over het gestokte gesprek tussen twee echtelieden die een tegengesteld verleden meetorsen, die ze onderling niet kunnen aanvaarden en begrijpen. En op een dag zwijgt de man, voor altijd. De schrijfster laat in het midden of het door zijn ouderdom en aftakeling komt, of dat er psychologische motieven een rol spelen. De tekst doet allerlei suggesties, om over na te denken. Lijnen uit het verleden komen samen om vervolgens in een stille toekomst te eindigen. Ze moeten weer spreken, maar ze kunnen het niet. De kunst is verleerd. De tekst spiegelt ons gesprek tot de ander. Kunnen we hem of haar ook aanvaarden, hoe tegengesteld de ander ook denkt?
Aan de rand van het boek is ook wat ruimte voor religie voor de kerk. Op een plek waar veel gedachten in het geheimenis oplossen. Maar toch, schuld, vergeven en vergeten maakten onderdeel van het verwerkingsproces. Een intrinsieke waarde in het leven waar de kerk zich blijvend over mag uitspreken.
Comments